ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ +(2)+(3)+(4)

Asterios Tsintsifos

ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ
Υπήρξε πιθανότατα ο σεβασμιότερος από όλους τους αρχαίους θεούς. Ήταν προστάτης των όρκων μας και οι αρχαίοι ορκίζονταν στον «τα παν θωρεί». Όπως λέμε έως σήμερα, «ουδέν κρυπτόν από τον Ήλιο». Ο Ήλιος βοήθησε τον Δία και τους υπόλοιπους Ολύμπιους, κατά την τιτανομαχία, ώστε να καταλάβουν την εξουσία. Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία. Πολλές ιστορίες στη μυθολογία, τον παρουσιάζουν «κατάσκοπο», αφού αυτός φανέρωσε στον Ήφαιστο, ότι η γυναίκα του θεά Αφροδίτη, τον απατούσε με τον Άρη. Ήταν αυτός που φανέρωσε στη θεά Δήμητρα, για την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα.
Τον θεό Ήλιο πολύ συχνά τον ταυτίζουν με το θεό της φωτιάς και ακόμα συχνότερα με το θεό του φωτός Απόλλωνα. Τα ιερά ζώα του Ήλιου ήταν ο κόκορας και ο αετός. Σύμβολό του δε ήταν ο ισοσκελής σταυρός.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανένας, αν Φίλιππος, Ολυμπιάδα, Αλέξανδρος, είναι το λιγότερο που έχει να αποκαλύψει το ιερό μνημείο; Αναρωτήθηκε ποτέ κανένας, ότι αυτό κάποιοι το ξέρουν και δεν το θέλουν; Σάμπως και η λέξη «κοσμογονία» θέλει να βρει εφαρμογή στην Αμφίπολη. Έως εδώ ήταν τα αστεία…..
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

:

ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ (2)
Ποιο ήταν και τι σήμαινε το Δελφικό (Ε); Το ονομάζουμε Δελφικό, γιατί εκεί εντοπίστηκε πρώτη φορά. Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του Ανθρώπου στο Φως, στους Δελφούς ή όπου αλλού συνέβαινε. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του Απόλλωνος (φορέα του Φωτός – της Ηλιακής Δύναμης) δηλώνει την αέναη σχέση του Ανθρώπου με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο «Φωτεινός». Πίσω φυσικά από τον Απόλλωνα (φωτεινός), υπάρχει ο μεγαλοπρεπής ήλιος. Το (Ε) αυτόν στην πραγματικότητα φωτογραφίζει.
Το γράμμα Ε ως αριθμός είναι το 5. Τα 5 κοσμογονικά στοιχεία, η ΓΗ, ο ΑΕΡΑΣ, το ΝΕΡΟ το ΠΥΡ και η Πεμπτουσία των πραγμάτων που είναι ο ΑΙΘΕΡΑΣ. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Το έψιλον (Ε) λοιπόν που εμφανίστηκε πολλές φορές χαραγμένο μέσα στο μνημείο της Αμφίπολης, έχει τη συγκεκριμένη σημασία του. Υπάρχει κι εκεί ένα σφιχταγκάλιασμα ιερού και μαντείου, όπως και στους Δελφούς. Στους Δελφούς φυσικά, δεν γίνεται λόγος για ιερό, όμως υπήρχε και ήταν Καβείριο. Δεν είναι το κυκλικό ιερό που προϊδεάζει γι αυτό, αλλά περισσότερο το νομισματικό θέμα των Δελφών που είναι το κριάρι (1) και το δηλωτικό σύμβολο των μεγάλων θεών (2), που είναι το θήτα (Θ). Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι το θέμα μας, αν και είναι ξεκαθαρισμένο. Δεν είναι περίεργο που για τα Καβείρια εκφράζονταν μέσω των συμβόλων και μόνο, η αναφορές για αυτά από τους μύστες ήταν αυστηρά απαγορευμένες.
ΚΑΒΕΙΡΙΟ ΙΕΡΟ και ΜΑΝΤΕΙΟ στην Αμφίπολη λοιπόν, όπως και στους Δελφούς.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΥΓ. Είναι πρακτικά αδύνατο μέσα από τα συνοπτικά αυτά κείμενα, να μπορώ να μεταφέρω όλο το αποδεικτικό υλικό το οποίο υπάρχει για κάθε λέξη που γράφω. Τα ολοκληρωμένα άρθρα θα δημοσιοποιηθούν εκεί που πρέπει. Εσείς κρατήστε τη ροή του ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ και θα έχετε την περίληψη ενός βιβλίου 500 σελίδων.

 Asterios Tsintsifos 

· 

ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ (3)

Τα νομίσματα είναι τα πλέον κατάλληλα, μέσα από τους συμβολισμούς που φέρουν, για να δείξουν την αρχαία πραγματικότητα. Τίποτα κρυφό από τα νομίσματα. Το Καβείριο ιερό και μαντείο στην Αμφίπολη, είχε πρότυπο λειτουργίας τους Δελφούς. Από τα χρόνια του Φιλίππου ακόμα (2) και του Αλεξάνδρου (3) αργότερα, επινόησαν εκεί το Δελφικό σύμβολο, που απαρτίζονταν από δυο μισές κεφαλές (2,3), του κριαριού και του τράγου. Αυτές προέρχονταν από το Δελφικό νόμισμα (1). Έκαναν το απλό, να πάρουν ένα κέρατο από το κριάρι και ένα από τον τράγο, εμφανίζοντας την εικόνα που βλέπουμε (2,3). Έκπληξη για εμάς, αλλά όχι για τους αρχαίους, είναι ότι το Δελφικό (Ε) υπάρχει πάντα με το Δελφικό σύμβολο (2,3).
Τι ζητούσαν τα Δελφικά λοιπόν στην Αμφίπολη; Αν οι αρχαιολόγοι ψάχνουν να το βρουν γραμμένο, τότε καλά ΚΡΑΣΙΑ. Είναι τύχη που βρήκαμε το μαντείο με τα έψιλον (Ε) χαραγμένα, και έτσι από τους συμβολισμούς αρχικά, γιατί αργότερα όσον αφορά μόνο το μαντείο οι γλώσσες λύθηκαν, μπορούμε να ξέρουμε την ταυτότητα του χώρου που αποκαλύφθηκε έως τώρα. Μπορεί βέβαια το μαντείο των Δελφών να είναι διασημότερο, όμως της Αμφίπολης είναι ακέραιο και όχι χαλάσματα.
Προέκταση του μαντείου είναι η ζωφόρος, όπου απεικονίζονται πεπραγμένα με πρώτο και καλύτερο την αναχώρηση στρατού και στόλου από την Αμφίπολη για την ανατολή. Πάρα πολλές άλλες απεικονίσεις, δεν ανακοινώθηκαν ακόμα. Μη βιάζεστε, σειρά έχει ο εφηβαρχικός νόμος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΗΛΙΟΣ – ΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ (4)
Πριν συνεχίσουμε καθαρά με την Αμφίπολη, θα εξαντλήσουμε όλες τις συνδέσεις μεταξύ Δελφών και Αμφίπολης. Δεν είμαι ιστορικός και σε ότι ξεφεύγει από τα νομίσματα δεν ξέρω πολλά, αλλά σε αυτά που διάβασα για την Δελφική αμφικτιονία, κάτι δεν μου άρεσε. Μπλα – μπλα – μπλα, πηδήματα στο χρόνο και έντεχνη αποφυγή της ανάμειξης των Μακεδόνων κατά τα Ελληνιστικά χρόνια. 
Εκεί λίγο πριν το θάνατο του Φιλίππου, ο «ομφαλός της γης» βρέθηκε στην απόλυτη

εξουσία της Ολυμπιάδας. Το νόμισμα των ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΩΝ (1) είναι παραστατικότατο. Το ιερό φίδι της Ολυμπιάδας τυλιγμένο στον ομφαλό. Το μοναδικό νόμισμα των Δελφών με φίδι και έτσι μη ανήκοντας στην ευρύτερη θεματολογία της πόλης, ο συμβολισμός είναι ολοφάνερος. Τώρα που το ξανασκέπτομαι όμως, είναι φανερό. Αφού κανένας δεν μας είπε ότι οι Δελφοί ήταν Καβείριο ιερό, σαν τι θα ανακάτευαν την Ολυμπιάδα εκεί; Την ίδια χρονική περίοδο, εμφανίζεται ο «ομφαλός» και σε νομίσματα του Φιλίππου στην Αμφίπολη (2). Το πιο καταπληκτικό είναι ότι συνοδεύεται από τη μέλισσα, που ταυτίζεται με την Δήμητρα και που υπάρχει μπροστά στο νόμισμα των Δελφών (1).

[Στην κλασική αρχαιότητα η Θεά Μέλισσα ταυτίστηκε με τις Θεές Αρτέμιδα («Άρτεμις Μέλισσα» ως εξέλιξη της μινωϊκής «Πότνιας Θηρών», της θεότητας της παρθένας φύσης και της γονιμότητας), Δήμητρα (κάποιες ιέρειες της οποίας μάλιστα, κατά τον νεοπλατωνικό Πορφύριο στο «Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών άντρου», λέγονταν «Μέλισσαι»), Περσεφόνη και Σελήνη (στο αυτό: «ΣΕΛΗΝΗΝ ΤΕ ΟΥΣΑΝ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ, ΜΕΛΙΣΣΑ ΕΚΑΛΟΥΝ»)].
Και χωρίς τον «ομφαλό» όμως, η μέλισσα από μόνη της (3), με τα διακριτικά της Αμφίπολης (λάμδα Λ, δάδα), παραπέμπει στο ιερό και μέσω των ταυτίσεων φωτογραφίζει τις θέαινες που λατρεύονταν εκεί.