Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(1)(2)(3)..........

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(1)

 Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένας πρωθυπουργός που τα έκανε «θάλασσα». Ήταν ξενοκίνητος, ενάντια στα συμφέροντα της χώρας του και ως εκ τούτου έπρεπε να εξαθλιώνει τους πολίτες της χώρας του όλο και περισσότερο. Οι σύμβουλοί του αποφάνθηκαν, πως για την αποφυγή ακραίων καταστάσεων, χρειαζόταν ένας καλός αντιπερισπασμός. Αυτός έπρεπε να προέρχεται από τον πολιτισμό της χώρας. Εκεί οι πολίτες συγκέντρωναν τις περισσότερες από τις ευαισθησίες τους και έτσι αυτός θα ήταν αποτελεσματικότερος. Έβγαλαν λοιπόν μια γνωστή από το παρελθόν αρχαιολογική υπόθεση, την ξεσκόνισαν και γυάλισαν ώστε να φαίνεται καινούργια και προχώρησαν στο σχέδιο. Πρόθεσή τους ήταν να αποπροσανατολίσουν για όσο χρειαστεί την κοινή γνώμη, με ένα σήριαλ κατά κανόνα ψεύτικων αποκαλύψεων. Προετοιμάστηκαν γι αυτές γιατί από το εγχείρημα δεν περίμεναν απολύτως τίποτα. Οι αναφορές μιλούσαν για έναν από το παρελθόν συλημένο τυπικό Μακεδονικό τάφο και έτσι μόνο ντουβάρια ήταν αναμενόμενο να βρεθούν. Αυτό ήταν βασικό, γιατί από την άλλη δεν έπρεπε να εξαρθεί το πατριωτικό φρόνημα του λαού. 

Αν αυτό συνέβαινε, τότε ο αντιπερισπασμός θα εξελισσόταν σε μπούμερανγκ.

      Καλλιεργήθηκαν λοιπόν προσδοκίες με βάση τον περίβολο και προχώρησαν παρακάτω. Το πρώτο μέρος του σχεδίου δούλεψε άψογα. Το θέμα άστραψε, επισκιάζοντας όλα τα άλλα θέματα και τα βλέμματα, όχι μόνο τα τοπικά, αλλά και όλου του πλανήτη στράφηκαν εκεί. Οι κρυφοί πανηγυρισμοί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, πάγωσαν τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν οι σφίγγες. Αυτές δεν ταίριαζαν σε έναν τυπικό Μακεδονικό τάφο και αν αυτό επαναλαμβάνονταν παραμέσα, τότε το ψέμα θα γίνονταν αλήθεια. Έσπευσε λοιπόν ο πρωθυπουργός εκεί, ανέβηκε τη σκάλα και απέναντι από τις σφίγγες, προσπάθησε να φανταστεί την συνέχεια. Αναλογίζονταν τις πιθανότητες που μετρούσαν για να ξανασυμβεί το ίδιο και τότε αποφάσισε ότι δεν έπρεπε τίποτα να αφήσει στην τύχη. Οι εντολές του ήταν σαφείς. «Απομακρύνεται μυστικά όλα τα μελλοντικά ευρήματα», διέταξε.  Την ίδια μέρα (8/8/2014) τοποθέτησε κυβερνητικό εκπρόσωπο τύπου, όπως εύσχημα ονομάστηκε. Η πραγματική του όμως ιδιότητα, ήταν η απόκρυψη, η παραπληροφόρηση και το ψέμα. Ο πόλεμος με το διαφαινόμενο μνημείο, μόλις είχε αρχίσει. Τεράστια επιστήλια, επιγραφές, κεραμικά, νομίσματα και ένα δίμετρο άγαλμα, κουβαλήθηκαν με γκανγκστερικό τρόπο και εξαφανίστηκαν. Την εποπτεία είχε η εκπρόσωπος τύπου, με την ανέχεια φυσικά και γι αυτό επίορκης, επιστημονικής ομάδας. Υπάρχει όμως μια παροιμία για εσάς όλους και για σένα πρωθυπουργέ, που λέει ότι: μυστικό που το ξέρουν δυο, δεν είναι μυστικό.

      Μοιραία έφτασε η δεύτερη αναφορά: Δυο τεράστια γυναικεία αγάλματα στο δεύτερο θάλαμο που είναι αδύνατον να κουβαληθούν.  Και ακόμα στον τρίτο θάλαμο ένα ψηφιδωτό που κι αυτό δεν κουνιέται. Ασθενή σεισμική δόνηση κατεγράφη εκείνη τη στιγμή, με επίκεντρο κάπου στην Αττική. «Σταματήστε το επιτέλους» φέρετε να είπε και του απάντησαν: «’Όσο εμφανίζονται πόρτες πρέπει να τις ανοίγουμε, γιατί θα εκτεθούμε», «Δεν μ ενδιαφέρει, κρύψτε κι αυτές», φέρετε να ανταπάντησε. «Μα πώς» ψέλλισαν. «Δεν μ ενδιαφέρει μ@.@.ες, σας πληρώνω για λύσεις, πνίξτε αυτό που ξεπροβάλει. Περιμένω προτάσεις».

      Έτσι αγαπητά μου παιδιά, η μοίρα που πάντα ακολουθεί ανεξάρτητη πορεία, έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στον κακό πρωθυπουργό. Μη νομίζετε όμως ότι το έβαλε κάτω. Σαν βγαλμένος από τα βάθη της κόλασης, πέρασε σε νέο σχεδιασμό.

                                                                                                                   ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

      Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(2)

      Μια φορά και έναν καιρό, στο Δίον της Μακεδονίας έγινε θυσία. Οι μέγιστοι των Μακεδόνων, πατέρας και γιός, Φίλιππος και Αλέξανδρος, από κοινού έκαναν τη θυσία. Ένας μεγαλοπρεπής ταύρος, ιερό ζώο του Δία, θυσιάστηκε προς τιμήν του. Το πιο ζώο θα θυσιαζόταν τότε, ανάλογα για ποιον θεό επρόκειτο, ήταν προκαθορισμένο. Ουσιαστικά η παντοκρατορία των Μακεδόνων και ο εκπολιτισμός όλης της ανατολής που ακολούθησαν, σηματοδοτήθηκαν από αυτό το γεγονός. Εκεί βρισκόταν και η Ολυμπιάδα, περήφανη για τον άνδρα της Φίλιππο και το γιό της Αλέξανδρο. Το ημερολόγιο έγραφε 338 πΧ..

      Η Ολυμπιάδα φιλόδοξη γυναίκα, γεμάτη ενέργεια, αγαπούσε παθολογικά τον γιό της Αλέξανδρο. Ήταν ιέρεια των καβειρίων μυστηρίων στη Σαμοθράκη, όπου και γνώρισε τον Φίλιππο. Αναφέρεται σαν η μοναδική βασίλισσα των Μακεδόνων και αγαπημένη της περιοχή ήταν η Αμφίπολη. Εκεί ήταν το κέντρο της Διονυσιακής λατρείας, όπως και το κέντρο της οικονομικής ισχύος των Μακεδόνων. Ο θάνατος του Φιλίππου τη βρήκε εκεί να σχεδιάζει το μέλλον. Πριν από οτιδήποτε άλλο όμως, έπρεπε να φροντίσει για την ταφή του συζύγου της. Κάλεσε λοιπόν τον Αριστόδημο, αρχιτέκτονα και μαθητή του Δεινοκράτη, για να παραγγείλει τον τάφο του. «Πρέπει να είναι τάφος προσκύνημα» είπε «ο λαός τον αγαπούσε και εγώ είμαι υποχρεωμένη να το κάνω» συνέχισε. «Θέλω ακόμα, ο χώρος που θα χαρακτηρισθεί ιερός να είναι ευρύτερος και κλειστός, με περίβολο που θα αντέχει στους αιώνες». «Επιθυμία μου είναι, ο χώρος αυτός να είναι μελλοντικά το βασιλικό νεκροταφείο». «Θέλω ακόμα, ο χώρος να παραπέμπει στον Διόνυσο, ώστε να έχει την προστασία του».

     Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όλα σχεδιάστηκαν όπως επιθυμούσε η Ολυμπιάδα. Αλήθεια είναι ότι η σχέση της με τον Φίλιππο δεν ήταν καλή. Αυτό όμως στον λαό δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να το δείξει. Στον προτελευταίο θάλαμο προσκυνήματος, το ψηφιδωτό που παρήγγειλε, εμπεριείχε όλα τα στοιχεία μιας αφοσιωμένης συζύγου. Μιας συζύγου να θρηνεί με μαλλιά λυτά, πάνω στο άρμα του Φιλίππου που τον έκανε Ολυμπιονίκη και με τον ίδιο επάνω. Αυτός να οδηγεί το άρμα, κρατώντας τρυφερά από τη μέση την Ολυμπιάδα, που τον συνοδεύει  προς τον κάτω κόσμο, όπως υποδεικνύει ο ψυχοπομπός Ερμής στο ίδιο ψηφιδωτό. Αυτή την εικόνα έπρεπε να αντικρίζει ο κάθε προσκυνητής εκεί. Κάτι άλλο που έπρεπε να προβληθεί μέσα στο προσκύνημα, ήταν η στενή σχέση του Φιλίππου με τον γιό του Αλέξανδρο. Η ζωγραφιά με την από κοινού θυσία, πατέρα και γιού, όπως είχε συμβεί στο Δίο, φανέρωνε αυτή τη στενή και καλή σχέση. Το μόνο που άλλαξε ήταν το θυσιαζόμενο ζώο. Το ιερό ζώο του Διονύσου ήταν η κατσίκα και αυτή ήταν υποχρεωτικό να θυσιαστεί. Στην ζωγραφιά υπήρχαν πίσω από τις φιγούρες και δυο νίκες που μόνο βασιλιάδες συνόδευαν. Στο χώρο δέσποζε ένα μεγαλόπρεπο άγαλμα νίκης, αφιέρωμα του Αλεξάνδρου με επιστύλια επιγραφή, που έλεγε:

‘Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΑΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΕΙΘΕ Η ΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΕ ΣΤΕΦΑΝΩΣΕΙ’.

Προφανώς ο Αλέξανδρος προέβει σε αυτήν την ενέργεια, λίγο πριν την εκστρατεία του. Όσον αφορά την φτερωτή νίκη που στεφάνωνε τον νικητή, απεικονίζονταν στα χρυσά νομίσματα του Αλεξάνδρου.

     Ήταν φυσικό ο χώρος εκεί να συγκεντρώνει πλήθος αφιερωμάτων και έπρεπε να έχει την ανάλογη προστασία. Ανθρώπινη προστασία, αλλά και θεϊκή. Την θεϊκή ανέλαβαν οι σφίγγες στην είσοδο που ήταν ακόλουθες του Διονύσου και ο ρόλος τους ήταν αποτρεπτικός.  Η διαδοχή των θαλάμων που προβλέφθηκε να είναι υπόγεια, όπως δεν είχαν παράθυρα, δημιουργούσαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ο μοναδικός φωτισμός προέρχονταν από τους πυρσούς που κρατούσαν δυο, εκατέρωθεν της δεύτερης πύλης, μαινάδες.

                                                                                                                ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (3)

 Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας πρωθυπουργός που έκανε την μεγάλη γκάφα να ξεκινήσει κάτι που δεν επιθυμούσε. Το τελευταίο που ήθελε, ήταν να αποκαλυφθεί ο τάφος προσκύνημα ενός ή και των δυο μεγίστων Μακεδόνων. Η θέση που περιήλθε τελικά, έγινε πολύ δύσκολη, αφού έλαχε να αντιμετωπίσει κάτι πρωτόγνωρο και άρα διαφορετικό. Άθελά του δημιούργησε έναν συγκριτικό παράγοντα, που πλέον μπορεί να ξεχωρίζει τους Μακεδονικούς τάφους, σε τυπικούς και σε βασιλικούς. Αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα και κατ αυτόν, αν αυτό περνούσε στην κοινωνία, θα ήταν τραγικό. 

   

   Έτσι αγαπητά μου παιδιά, όπως είπαμε στην αρχή του παραμυθιού, ο κακός πρωθυπουργός δεν το έβαλε κάτω. Κάλεσε σε σύσκεψη, με θέμα το «θάψιμο» αυτής της ανασκαφής. «Μπορεί κάποιος να μου πει τι βγάλαμε εκεί επάνω;», είπε απευθυνόμενος στη στρογγυλή τράπεζα. Εκεί υπήρχε και ένας γεροντάκος ο οποίος πήρε το λόγο.  «Πρωθυπουργέ μου, αυτό που βγάλαμε και επειδή σε ξέρω, θα σε στενοχωρήσει πολύ». «Βέβαια το δείχνουν όλα αυτά που κρυφά απομακρύναμε, όμως και από αυτά που έμειναν μπορεί εύκολα να βγει η αλήθεια». «Κάντο λιανά γέρο, για να δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε». «Συνοπτικά λοιπόν έχουμε, δυο φορές την απεικόνιση του Φιλίππου. Μία στο ψηφιδωτό και μία στα επιστύλια». «Τον Αλέξανδρο, πάλι στα επιστύλια, να θυσιάζει με τον πατέρα του κατσίκα προς τιμήν του Διονύσου και την Ολυμπιάδα να συνοδεύει τον Φίλιππο στο άρμα». «Το χειρότερο δε είναι, όπως μας υποδεικνύει ο ψυχοπομπός Ερμής, ότι το άρμα κατευθύνεται στον κάτω κόσμο». «Γιατί χειρότερο;» απορεί ο πρωθυπουργός. «Γιατί αυτό θα πει κύριε, ότι βρήκαμε τον τάφο του Φιλίππου». Παγωμάρα επί μακρόν έπεσε στην αίθουσα. Πρώτος βρήκε τη φωνή του ένας αρχαιολόγος που ήταν παρών. «Μα τότε στη Βεργίνα τι βρήκαμε;» ρώτησε. «Βρήκαμε ότι βρήκαν και οι άλλοι σε δεκάδες παρόμοιους Μακεδονικούς τυπικούς τάφους», απάντησε ο γεράκος.

      Για να μην τα πολυλογούμε παιδιά, αποφάσισαν εκεί μέσα να πνίξουν την αλήθεια, με μια πραγματικά αποτελεσματική μέθοδο. Από στόματα ειδικών, θα ακούγονταν δεκάδες αντικρουόμενες ψεύτικες θεωρίες, που συμπαρασύροντας και την αληθινή θα προκαλούσαν την αποστροφή και αηδία του κόσμου. Κατόπιν θα μετατόπιζαν την κατασκευή σε νεότερα χρόνια επικαλούμενοι την οικουμενικότητα των Ρωμαϊκών χρόνων. Στα πλαίσια αυτά κανένα από τα ευρήματα δεν έπρεπε να ακούει στο όνομά του. Η νεκρική πομπή του Φιλίππου, ονομάστηκε αρπαγή της Περσεφόνης, οι μαινάδες παρουσιάστηκαν σαν Καρυάτιδες, η θυσία των επιστυλίων δεν προσωποποιήθηκε, ενώ το θυσιαζόμενο ζώο βαφτίστηκε ταύρος. Τέλος ποτέ δεν τοποθετήθηκαν για τις σφίγγες και άφησαν να αιωρείται, ότι θα μπορούσαν να είναι και Αιγυπτιακές. Έτσι μαστόρεψαν την κατάσταση και προσωρινά ανακουφισμένοι, οδηγήθηκαν στον λυτρωτή χειμώνα.

                                                                                                                      ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ