ΟΙ «ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (1)+(2)+(3)

Asterios Tsintsifos

Είναι σχήμα οξύμωρο, οι εξ επαγγέλματος άνθρωποι που πρέπει να αποκαλύπτουν ιστορία, να είναι κατ εξοχήν αυτοί που την θάβουν. Τι κι αν τις περισσότερες φορές ο φόνος είναι εξ αμελείας, το αποτέλεσμα είναι, ένα και το αυτό. ΘΑΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Σε έναν αρχαιολόγο που μόλις αποφοίτησε, υπάρχουν άπειρα ελαφρυντικά και δεν είναι στο στάδιο να χρεωθεί τον τίτλο του «νεκροθάφτη». Το πρόβλημα ξεκινά, όταν οι αδίδακτοι από τα πανεπιστήμια πρέπει να παρουσιάσουν έργο.

Έχουν ήδη τοποθετηθεί σε «πόστα» και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Καλούνται να διαχειριστούν πράγματα για τα οποία κανένας δεν τους προειδοποίησε. Τότε πάλι, επειδή ποτέ δεν είναι αργά για επιμόρφωση και ο χρόνος που διαθέτουν είναι απεριόριστος, θα μπορούσαν εύκολα να κρατήσουν τα προσχήματα. Δεν το κάνουν όμως, γιατί ο δρόμος του «όσα μάθαμε, μάθαμε» είναι ευκολότερος. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι δεν είχαν ποτέ αντιπολίτευση. Οργάνωσαν μια συντεχνία μετρίων έως ανύπαρκτων και έκαναν σημαία το «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια». Εκεί λοιπόν που μέσα από την τριβή, θα μπορούσαν να γίνονται καλύτεροι, κατρακύλησαν ακόμα πιο χαμηλά.
Έχουν φλομώσει την ιστορία με άπειρες διαστρεβλώσεις, καταντώντας την έτσι «εικονική πραγματικότητα». Αυτοί με την απόλυτη ανεπάρκειά τους, φροντίζουν ώστε το Μακεδονικό ζήτημα του ονόματος, να υπάρχει ακόμα. Δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν τα ανόητα σαθρά επιχειρήματα των Σκοπιανών, παρά ψελλίζουν παιδιάστικες σαχλαμάρες. Η συντεχνία σας κύριοι αρχαιολόγοι, ξέφυγε από τα σύνορα και από γραφικοί, γίνατε εθνικά επικίνδυνοι.

ΟΙ «ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 
Είναι τραγικό από τους επιδερμικούς ιστορικούς και αρχαιολόγους μας, να υιοθετούν τη θεωρία περί «ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ». Μια θεωρία που βολεύει απόλυτα στους Σκοπιανούς κι αυτό γιατί τους δίνει ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΑΥΡΑ. Κατακτημένα είναι εκείνα τα εδάφη, στα οποία ο κατακτητής, με οποιονδήποτε τρόπο επιδεικνύει δραστηριότητα. Και όταν μάλιστα η κατάκτηση κρατάει αιώνες, τότε οι δραστηριότητες γίνονται ακόμα πιο φανερές. Ακούσατε για κάποια ΠΟΛΗ εκεί; Για ιστορικά γεγονότα, όπως μάχες κατάκτησης; ή εν πάση περιπτώσει, για κάποια έστω και υποτυπώδη ιστορική ροή; Οι ΝΟΜΑΔΕΣ ΒΟΣΚΟΙ που έμεναν εκεί, στην πραγματικότητα δεν είχαν υπόσταση και ούτε ήταν υπολογίσιμοι για ένα οργανωμένο βασίλειο. Ελάχιστα προς το καλύτερο διέφεραν από τους Κέλτες, που ήταν λίγο βορειότερα. Κανέναν λοιπόν δεν ενδιέφερε να προσαρτήσει αυτά τα νεκρά εδάφη και ούτε οι Ρωμαίοι το έκαναν αργότερα.
Αν τη θεωρία των «ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ», την επικαλούνταν η γειτονική σημερινή Βουλγαρία, κανένας δεν θα μπορούσε να τη διαψεύσει. Η Φιλιππούπολη υπήρχε εκεί, όπως και τα Μακεδονικά νομισματοκοπεία στην Οδησσό, Καλλάτια και Μεσήμβρια. Ακόμα η πολιτιστική και θρησκευτική διείσδυση που συνέβη, είχε σαν αποτέλεσμα την γενικευμένη λατρεία των πρωταίτιων Αλεξάνδρου και Ολυμπιάδας αντίστοιχα. Η συνεχόμενη εξελικτική πορεία εκεί, ανέβασε έως και τα Ρωμαϊκά χρόνια, τα νομισματοκοπεία στον αριθμό των δεκαπέντε.
Τι από αυτά συνέβη στο κρατίδιο των Σκοπίων; ΤΙΠΟΤΑ. Όπως άλλωστε και στους βάρβαρους Κέλτες βορειότερα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

 Asterios Tsintsifos 

· 

ΟΙ «ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (3)

Τα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας, όπως ορίστηκαν από τον Αμύντα Γ΄, με προπύργια την Ηράκλεια Λυγκιστίδος και την Ηράκλεια Σιντικής, δεν διαταράχθηκαν ποτέ. Το αποτρεπτικό όνομα που έδωσε στις δυο συνώνυμες πόλεις δεν ήταν τυχαίο. Εκεί δεν ήταν τα σύνορα της Μακεδονίας, αλλά όλης της Ελληνικής επικράτειας. Αργότερα, όταν οι Ρωμαίοι χώρισαν την Μακεδονία σε τέσσερις «μερίδες», δεν συμπεριέλαβαν ούτε ένα στρέμμα γης, πέρα από τα πατροπαράδοτα σύνορα του Αμύντα Γ΄.
Σε συνδυασμό με τη θεωρία των «κατεκτημένων εδαφών», τοποθετούν οι Σκοπιανοί στη δεύτερη «μερίδα» τη μισή χώρα τους και την άλλη μισή, στην Τρίτη «μερίδα». Αποδεχόμενοι από άγνοια, οι ανήμποροι αρχαιολόγοι μας όπως προείπαμε, την θεωρία των «κατεκτημένων εδαφών», ούτε καν διανοήθηκαν να ανατρέψουν τον σχεδιασμό επί χάρτου των «μερίδων» που σχεδίασαν οι Σκοπιανοί. Θα αρκούσε να επικαλεστούν, μια γνωστή ιστορική αναφορά, περί ξακαθαρίσματος της Αμφαξίτιδας. Το ιστορικό της επαρχίας αυτής που συνέβη επί Ρωμαιοκρατίας, θα αρκούσε να ανατρέψει τον ψευτοχάρτη που λανσάρουν θρασύτατα οι Σκοπιανοί.
Ποιος γνωρίζει όμως την Αμφαξίτιδα σήμερα; Υπάρχει κάτι που να μνημονεύει το όνομά της; Η επαρχία έκοβε αργυρά τετράδραχμα και χάλκινα με την επιγραφή ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΑΜΦΑΞΙΩΝ. Τι πιο καλή παρακαταθήκη για ένα μέλλον, που όμως οι «νεκροθάφτες» αρχαιολόγοι μας, φρόντισαν και έθαψαν. Η επαρχία ονομάζεται σήμερα δήμος Παιονίας και υπάρχει εκεί, για να μας θυμίζει μέχρι να πάρει το σωστό της όνομα, την ανυπαρξία ιστορικής γνώσης των «ειδικών».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ