Φαίνεται ότι την πολιτική και διπλωματική ικανότητα που διέκρινε τον Φίλιππο Β΄, την κληρονόμησε από τον πατέρα του Αμύντα. Ο Αμύντας είχε να διαχειριστεί μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση, στην οποία περιήλθαν οι Μακεδόνες μετά την ήττα τους στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Με μια σειρά από επιτυχημένες ενέργειες, κατάφερε να στρώσει το έδαφος στην παντοκρατορία των Μακεδόνων που ακολούθησε. Κατάφερε να τα έχει καλά με τους νικητές Χαλκιδαίους, αφού ενέταξε τις Μακεδονικές πόλεις στην Χαλκιδαϊκή κοινοπολιτεία που έδρα είχε την Όλυνθο. Κατάφερε όμως να τα έχει καλά και με τους Αθηναίους, χωρίς στην πραγματικότητα να δώσει δικαίωμα στους Χαλκιδαίους. Αυτό που ξέρουμε και πέρασε έως εμάς σήμερα, είναι ότι οι Πυδναίοι αυτονομήθηκαν και έτσι συμμάχησαν με τους Αθηναίους. Τα νομίσματα όμως και η συμπεριφορά των Πυδναίων που θεοποίησαν τον Αμύντα, δείχνουν ότι η αυτονόμηση ήταν τέχνασμα του Αμύντα. Ένα τέχνασμα που του επέτρεψε να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.
Ο Αμύντας ήταν αυτός, που επανέφερε τους διωγμένους από τον Αρχέλαο Πυδναίους πίσω στην πόλη τους. Και μόνο το γεγονός αυτό, θα δικαιολογούσε το ιερό (ΑΜΥΝΤΕΙΟΝ) και την θεοποίηση του βασιλιά στην Πύδνα. Όμως θα ήταν παράδοξο, να επιθυμούσαν αυτονόμηση από το βασίλειο του θεού βασιλιά τους. Βέβαια για το αληθές της αυτονόμησης, η Πύδνα έκοψε αυτόνομο νόμισμα (1), που όμως ήταν «πατέντα» του Αμύντα (2). Το ίδιο έκανε και για τους φίλους Αθηναίους (3), δίνοντας ακόμα καλύτερα την εικόνα αυτόνομης πόλης και ένα καλό άλλοθι για τους Μακεδόνες του Αμύντα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου